Gabinet osobliwości

Na parterze warto zerknąć do kolejnego pomieszczenia poświęconego pamięci, pasjom i zainteresowaniom założycieli Muzeum, a obecnie jego patronom: Irenie i Mieczysławowi Mazarakim. Muzeum Ziemi Chrzanowskiej otworzyło swoje podwoje dla zwiedzających w 1960 r. Zajmowało wówczas zaledwie trzy pomieszczenia budynku przy ul. Mickiewicza 13. Inicjatorem powołania Muzeum właśnie w tym obiekcie i później jego wieloletnim dyrektorem był Mieczysław Mazaraki. W działaniach wspierała go żona, Irena, późniejszy kustosz Muzeum. Sala im dedykowana zwana jest gabinetem osobliwości. Zgromadzone w niej eksponaty odzwierciedlają bowiem szerokie zainteresowania małżeństwa Mazarakich, wykraczające poza ich przyrodnicze wykształcenie. Na ścianie po prawej stronie drzwi wejściowych na starym kilimie w orientalny wzór, wiszą zielniki, nawiązujące do tych wykonanych przez Irenę Mazaraki, które z powodów konserwatorskich nie mogą być eksponowane, a związanych z prowadzonymi przez nią badaniami. Z kolei na lewo od wejścia usytuowana jest gablota, w której prezentowane są: łuk refleksyjny i broń czarnoprochowa, oddające pasje Mieczysława, którymi były militaria i myślistwo (znane są dwie publikacje jego autorstwa Z sokołami na łowy i Łowiectwo) oraz jajo bociana białego, którego badaniom poświęcił wiele czasu i energii. Ponadto znajdują się tu: ząb trzonowy mamuta i kolekcja zebranych przez niego minerałów, pamiątki z czasów studiów. A na ścianie nad gablotą zawieszone są zbiór muszli mięczaków z okolic Chrzanowa z 1938 r., poroże jelenia dziesiątaka oraz gniazda remiza. Z panią Ireną związane są przykłady biżuterii patriotycznej i guzów żupanowych i kontuszowych oraz kolekcja muszli tropikalnych, podarowanych jej przez uczniów podróżujących do różnych zakątków świata.

W rogu sali, na postumencie, krąg lędźwiowy wala grenlandzkiego z przełomu XVII/XVIII w. A na ścianie gabloty entomologiczne przedstawiające motyle ziemi chrzanowskiej, zarówno dzienne, jak i nocne.

Państwo Mazarakowie oprócz zbiorów przyrodniczych (zgodnych z ich wykształceniem) gromadzili też eksponaty z innych dziedzin. W serwantce prezentowane są wybrane przykłady zbiorów porcelany i cyny. Całość ekspozycji w tej sali uzupełniają araukaryty – skamieniałe pnie drzew (na podłodze, pod gablotami), okazały amonit oraz okazy dermoplastyczne. Interesującym muzealium jest tu rzeźba Luny Amalii Drexler, spokrewnionej z rodziną Mazarakich, artystki – rzeźbiarki i malarki. Wychodząc z sali warto zwrócić uwagę na pysk ryby – piły, znajdujące się nad drzwiami wejściowymi.